در اصطلاح فقه اعتكاف عبارت است از توقّف مدّتي در يكي از مساجد جامع و افضل آن، مسجد الحرام و مسجد النّبي(ص) و مسجد كوفه و مسجد بصره است.
اعتكاف از مستحبات مؤكّده است مخصوصاً در دهة آخر ماه رمضان كه پيامبر اكرم(ص) بدان مواظبت داشت و در سالي كه جنگ بدر در ماه رمضان اتفاق افتاد و پيامبر(ص) نتوانست اعتكاف را انجام دهد، سال بعد آن را قضا نمود. صحّت اعتكاف به روزه و حدّاقل آن سه روز است هر چند روزه قضا يا نذر باشد. اعتكاف بايد در مسجد جامع شهر باشد نه مسجد محلّه؛ زيرا در اين باره رواياتي از ائمه معصومين(ع) وارد شده است. به عنوان نمونه، در روايتي امام جعفر صادق(ع) فرمود: "لا يكون اعتكاف ألاّ بصومٍ و لا اعتكاف الاّ في مسجد تجمع فيه...؛ اعتكاف با روزه گرفتن و مسجدي كه در آن جماعت جمع شوند (مسجد جامع) تحقق پيدا مي كند".(1)
تفاوت مسجد جامع با مساجد ديگر: مسجد جامع، مسجدي است كه منسوب به محلّه يا بازار و مانند آن نباشد و محلّ اجتماع عموم مسلمانان شهر يا روستا باشد. از جمله امتيازات اين مسجد، آن است كه اعتكاف به اين مسجد اختصاص دارد و نماز در آن معادل است با صد نماز كه در خانه گزارده شود. در روايتي اميرالمؤمنين حضرت علي(ع) فرمود: "نشستن در مسجد جامع افضل است از نشستن در بهشت، چرا كه نشستن در بهشت به دلخواه انسان است ولي نشستن در مسجد براي خشنودي خدا است".(2)
پي نوشت ها:
1. بحارالانوار، محمد باقر مجلسي(ره)، ج 94، ص 128 - 130،
2. سيد مصطفي حسيني دشتي، معارف و معاريف، ج 9، ص 352
منبع: سایت پاسخگو
بازدید فرمانده حوزه از حلقات صالحین 
