گناهی بدتر از زنا که مرتکب می شویم!!

امان از این زبان و سخنانی که جز به بیراهه راه به جایی ندارند. محفلی ترتیب یافته و جمعی در کنار یکدیگر مشغول صحبت اند ، در این دقایقی که در کنار همند از چیزهایی می گویند که عرش خدا هم به صدا می آید. هر فردی برای خود مشکلی و یا مشکلاتی دارد که موجب رنج و آزارش می گردد و شاید دوست نداشته باشد نَقل گرفتاری و یا خطایی که مرتکب شده است نُقل محفل دیگران گردد و این چیزی است که بسیار از آن غافلیم.

فاش کردن گناه، گناه کبیره است

در حالات پیامبر و امیرالمومنین علیهماالسلام است که آدم های گنه کار پیش این ها می آمدند به گناهانی که در خلوت کرده بودند اقرار می کردند. پیامبر و امیرالمۆمنین علیهماالسلام ناراحت می شدند و می فرمودند:« چرا پیش ما می آیید و اقرار می کنید. اگر در حق کسی گناهی کردید و یا مالش را خوردید باید پیش همان کس اقرار بکنید و حقش را به خودش بدهید. و اگر در خلوت گناهی کردید نباید به کسی بگویید. هم گناه خودتان را و هم گناه دیگران را هر چقدر که می توانید بپوشانید. خدا ستارالعیوب است و حفظ آبرو را دوست دارد. آقا علی بن موسی الرضا علیه السلام فرمودند: «الْمُسْتَتِرُ بِالسَّیِّئَةِ مَغْفُورٌ لَهُ» (شیخ کلینی/ الكافی/ج2/ص: 428 ) آن کسی که در خلوت مرتکب گناهی شده است نباید بگذارد احدی گناهش را بفهمد.

کسی در خلوت کار خلافی انجام بدهد شما آن کار را باز گو کنید غیبتش را کرده اید. گناه غیبت از زنا بیشتر است. چون اگر کسی در خلوت گناهی انجام بدهد و شما گناهش را افشاء بکنید آبرویش را ریخته اید. آبی که ریخت را می شود جمع کرد ولی آبرویی که ریخت را نمی شود جمع کرد. «الْغِیبَةَ أَشَدُّ مِنَ الزِّنَا» (شیخ حرعاملی/ وسائل الشیعة/ج12/ص: 278)  زنایی که جرم بزرگی است و اگر آدم همسر داری این کار را بکند باید سنگسار بشود و اگر همسر نداشته باشد هشتاد تازیانه دارد. اگر شما گناه دیگران را پیش مردم بازگو کنید از فحشاء و زنا بدتر است.

دستور اسلام به پرده پوشی از گناه مومنان

بر مۆمن واجب است اگر هفتاد تا گناه هم از یک مۆمنی دید بپوشاند. خدا پوشاندن را دوست دارد. عیب خودت و عیب دیگران را بپوشان. «الْمُسْتَتِرُ بِالسَّیِّئَةِ مَغْفُورٌ لَهُ» (شیخ کلینی/ الكافی/ج2/ص: 428 )

 کسی که گناه خودش را می پوشاند خدا هم می گوید: بپوش من هم ندیده می گیرم می پوشانم. تمام حد ها و تازیانه ها و زندان ها و شلاق ها و عذاب های جهنم مال این است که گناه را افشاء می کنیم و پرده را پاره می کنیم خدا هم ذلیل و خوارمان می کند. خدا پوشاند گناه را دوست دارد. «أَظْهَرَ الْجَمِیلَ وَ سَتَرَ الْقَبِیحَ» (شیخ کلینی/ الكافی/ ج2/ ص:577 )

ریشه عیب جویی

جستجوی عیب ها و لغزش های مردم و آشکار کردن آنها بی شک ناشی از عداوت و حسد است، و گاه در قوه شهویه پستی و زبونی پدید می آید که از آشکار شدن عیب بعضی از مسلمین شادی و انبساط دست می دهد، هر چند که از روی عداوت و کینه نباشد، چنانکه گفته اند: «چشمی که از روی خشنودی بنگرد از دیدن هر عیبی ناتوان است، ولی چشم خشم و ناخشنودی بدی ها و زشتی ها را ظاهر می کند».

و هر که در آیات و اخبار تتبع داشته باشد، می داند که آن که در پی عیبجوئی و رسوا کردن مسلمین است بدترین و خبیث ترین مردم است، خدای تعالی می فرماید: «و لا تجسسوا» (حجرات، 12) «کنجکاوی [عیوب مردم] مکنید».

و می فرماید: «إِنَّ الَّذِینَ یُحِبُّونَ أَن تَشِیعَ الْفَاحِشَةُ فِی الَّذِینَ آمَنُوا لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ» (نور، 19) «کسانی که دوست دارند زشتکاری و اعمال ناشایست در میان مۆمنان فاش و شایع شود عذابی دردناک دارند». و رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود:

«هر که عمل ناشایست کسی را ظاهر و شایع کند مثل آنست که خود بجای آورده باشد، و هر که مۆمنی را به عیبی (یا گناهی) سرزنش کند نمیرد تا خود گرفتار (یا مرتکب) آن شود».

و فرمود: «هر که به خبر و سخن قومی که دوست ندارند کسی آن را بشنود گوش فرا دهد، در قیامت در گوش های او سرب ریزند».

و از امام جعفر صادق علیه السلام روایت شده که فرمود: «ای گروهی که به زبان اسلام آورده اید و دلتان از مسلمانی خالی است! در پی عیب جوئی و جستجوی لغزش های مسلمین نباشید، که هر که در صدد عیب جوئی و لغزش های مسلمین باشد خداوند عیوب و لغزش های او را دنبال کند، و هر که خداوند عیوب و لغزش های او را دنبال کند رسوایش گرداند».

بار الها بر محمد و آلش درود فرست، و بستر كرامت خود را برایم بگستران، و رازم را  آشكار مكن، و سرّم را فاش مساز، و عملم را به ترازوى عدالت مسنج، و اخبار پنهانم را در برابر دیده همگان آشكار مفرما، آنچه را كه آشكار شدنش مایه ننگ من است از ایشان مخفى‏دار، و آنچه مرا در حضورت بد نام و رسوا كند از آنان بپوشان.( صحیفه سجادیه)