هر روزبه او می گفتم این کار ها آخر و عاقبت ندارد
تجربه های بد دوستان دیگرم را برایش مثال می زدم فایده ای نداشت
نمی خواست به خودش بیاید هر روز با او قرار می گذاشت
با هم بیرون می رفتندگفته های من اصلا روی او تاثیر نداشت
چشم هایش کور شده بودو نمیتوانست واقعیت را ببیند
گوش هایش کر شده بود ونمی خواست حقایق را بشنود
از اون روز ها سال ها می گذرد و من امروز بعد از سالها
دوباره دیدمش از ازدواج نا موفقش برایم گفت
از پشیمانی هایش و.....به یاد سخن حضرت علی(ع) افتادم
اگر کسی کورکورانه عشق ورزد دیده ی بصیرتش کور می شود
و پند هیچ پند دهنده ای را نخواهد شنید
((نهج البلاغه خطبه109))
رضایت نامه اردوی مشهد
