دلی که چشم امیدش به آسمان جاریست
همیشه ابر نگاهش به سمت پرباریست
شگفت نیست سلیس ست وساده مثل نفس
سکون زندگی ما که باز تکراریست
چه سخت وسرد وسیاه ست ماندن در خود
و...خواب با همه ی تلخی اش که بیداری ست
مرا به ناشدنی های دور خواهد خواند
خیال دختر باران که مست طراری ست
قبول کرده ام انگار خلوت با خود
و.. شعر را که هجومی ز خویش آزاری ست
کنار بوته ی بی برگ زندگی یعنی!!
تمام هستی ما غرق در گرفتاری ست
رسالتیست سرودن به وحی معتقدم
...و...اینکه سوره ی هستی ورای دلداری ست
سترون ست سبکباری تمام فصول
همیشه گوشه ی این شهر غرق در تاری ست
کدام رهزن عاشق از ین بیابان رست
در این صحاری مطلق که مرگ عیاری ست؟
رضایت نامه اردوی مشهد
